Կարելի է կռահել՝ ինչ են մտածում ԵԽԽՎ դահլիճում նստածները հայ-ադրբեջանական բանավեճը լսելիս։ Փաստն այն է, որ փակուղին մերն է, ոչ թե եվրոպացունը, որի մտքում հայ գերիների մասին հիշատակումը հորանջելու հետ է ընկալվում․ այդպես սովորաբար սպասում են աշխատանքի ավարտին, որ հետո տանը սպասող շանը կամ կատվին թարմ կեր հասցնեն։ Կարելի է նաև հասկանալ հայ պատվիրակի զգայական կոչը եվրոպացուն, թե՝ կույր մի եղեք, խուլ մի եղեք և մի լռեք։ Նույն պատային անզորությունն էր Գյումրիում, երբ գերիների հարազատները ռուսական հյուպատոսարանից պահանջում էին պատերազմի դադարից հետո դավադրորեն գերեվարված իրենց զավակներին։ Փակուղին, այո, այսօր մերն է, վաղը կարող է լինել ճիշտ հակառակը՝ մեր նեղության վրա խաղադրույք անողինը, իսկ դա, երբեմն նավթն ու հրթիռը չեն որոշում, ոչ էլ ԵԽԽՎ բանաձևերը։ Մարդու իրավունքների միջազգային դատարանի այդ որ վճիռն է կատարել Բաքուն, և կասեք, ինչ պատիժ է կրում այդ վճիռները չկատարելու համար։ Արտաքին ճակատում գործող մեր պաշտոնյաներին ժամանակը չէ հասկանալ, որ ավարտվել է միջազգային իրավունքի մեծագույն բլեֆը, երբ գայլերը կուշտ էին, իսկ գառներն՝ անվնաս։ Տեսեք ինչպես է Ուկրաինան հայհոյում իր օգնությունը ուշացնողներին, և ինչպես է մեծանում օգնությունը հայհոյանքի մեծությանն համարժեք։ Մենք մեր ողջ մնացածներին ենք ուզում, մինչդեռ կարող ենք չէ փոխարենը հարցնել, այդ ինչպես ու ինչ գնով ստացավ Ադրբեջանը պատերազմի այդպիսի արտոնյալ իրավունք․․․
Նվեր Մնացականյան