Եվ այսպես․ մեկամսյա անհնազանդության շեմին Հայաստանի խորհրդարանական ընդդիմությունը արտահերթ նիստի հայտ է ներկայացնում, արդեն ոչ հրաժարականի օրակարգով, որը կարելի է նաև կարդալ որպես հումանիտար միջանցքի պահանջ՝ վերադառնալ խորհրդարան՝ ելման դիրքեր, ինչն էլ հավանաբար նշանակում է, որ ինչ որ կողմի հաջողվել է դուրս բերել հայ-ադրբեջանական անորոշությունը պատային վիճակից, այդ վիճակում հայտնվելու ռիսկը թողնելով ԱԺ-ի ընդդիմությանը, ուստի սպասելի էր, որ ընդդիմությունը կգնա նման գործողության։ Բայց էականն այլևս դա չէ։ Ավելի կարևոր բան է տեղի ունեցել․ շուրջ մեկ ամիս միտինգային կոմֆորտը Հայաստանի մայրաքաղաքում աչք է շոյում, և առաջին հերթին բացում նրանց աչքերը, ովքեր մեր ներքաղաքական բախումների վրա ժամանակին ժողովրդավարության թաղման սև ժապավենն էին տեղադրում։ Հիմա ընդդիմության բացարձակ ազատության դիմաց կանգնած է միայն համազգեստով անզեն ոստիկանը, երբևէ չտեսած համբերատարությամբ, որովհետև ոստիկանը մեղավոր չէ, որ Արցախի պաշտպանությունը երևաննյան բարիկադներում միշտ ավարտվել է Երևանի գրավմամբ՝ բայց քաղաքական բնօրինակում ձևակերպվել հանուն Արցախի։ Դա արվում էր ժամանակին, երբ իշխանությունը պահելու համար Արցախից էր զինվոր բերվում, հիմա պետք է անել ճիշտ հակառակը՝ իշխանություն ունենալու համար զինվոր է պետք տանել Արցախ․ եթե դա հնարավոր չէ, հավատացեք, մնացյալը դեմագոգիա է, որի քաղաքական աղմուկում ինչքան անտեղի ու անհաղորդ էր նայվում Ռենջ Ռովերով Երևանում փողոց փակող արցախցին․․․
Նվեր Մնացականյան