Թուրքական տանդեմի շանտաժը և Հայաստանում հրճվողները

Անցած շաբաթ արդյոք համարժեք էին թուրքական տանդեմի հրահրած հերթական սահմանային շանտաժն ու ներհայկական քաղաքական սրացումը: Համաձայն եմ, տհաճ ու անպատվաբեր հարց է, որովհետև այդ սրացումները պետք է ոչ թե համարժեք, այլ իրար բացառող լինեին: Կա մեկը, որ հրճվում է, երբ ընդհանուր թշնամուն հաջողվում է քո երկրի ներսում այդ թշնամանքը հրահրել: Անպատվաբերն այստեղ է, այլ ոչ թե որևէ կուսակցական խոհանոցում: Այդ դեպքում ինչու են կուսակցական խոսափողները պարզապես տնքում  հուսահատության ու անեծքի դոզայից այն նույն ժամին, երբ սահմանին կրակում են: Այսքան սինխրոն?: Քանի անիծող է սահման գնացել: Բա չգնալ, եթե պետք են ապացույցներ մեր անվտանգության պատասխանատուների քաղաքական կամ ռազմական ապաշնորհության: Ապացույցները սահմանին են, այլ ոչ թե երևանյան սրճարաններում, որտեղ օրը մի կերպար ունենալը ամոթ չէ, ամոթ է սահմանին ունենալը, որովհետև դա միայն երկու երկրի թշնամանքի կարմիր գիծը չէ, այլ նախևառաջ սահմանն է կովկասյան նորահայտ բարբարոս տեսակի ու բիբլիական ազգի պատմության: Շախմատի աշխարհի գավաթի պայքարում մեր Հայկ Մարտիրոսյանը հենց այդ սահմանն էր գծում  ադրբեջանցի Մամեդյարովին հաղթելիս. Ճիշտ այն պահին, երբ իր երկրի ղեկավարը կասկածելի լրջությամբ հայոց պատմությունն էր խեղում…

Նվեր Մնացականյան