Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! По-видимому, никто из армянских больших чиновников не посетил сельские школы, иначе, рядом с сияющими ереванскими школами они бы тоже оказались в объективе первосентябрьских праздников. Остается думать, что либо этих школ уже нет, либо сегодня стыдно входить в учебное заведение, где в пустом классе в недоумении сидит один единственный первоклассник. Статистикам не удается пока заполнить эту пустоту. Наверное, они поняли, что цифровыми фокусами невозможно изменить картину села, к тому же, кому это надо. Но, представим, что приходит время, когда необходимо опубликовать наш индекс экономического развития в годовых отчетах. Забудьте на минуту село со своей школой, поскольку в этих докладах мы развиваемся прогрессирующими темпами: увеличились объемы производства, экспорта, а туристы, произнося слово Армения, улыбаются от наслаждения. Одним словом, жизненный уровень пошел на новый взлет. Именно в этом наши статистики чувствуют себя как рыба в воде. Картина и вправду безупречная, поскольку ее нарисовали в соответствии с резолюциями международного стандарта. Пускай будет так, но что же случилось с тем селом, вымирающим на границе, и с тем единственным первоклассником, за которого молится вся община. Представляете солдата, стоящего на границе, которому вместо галдежа из школ и детских садов, доносится молитва отчаяния… Удачи!
Мнацаканян-Time: Праздничный звонок или молитва отчаяния
Нвер Мнацаканян
Բարեւ Ձեզ: Երևում է մեր պաշտոնյաներից ոչ մեկը գյուղական դպրոց չի հաճախել, հակառակ դեպքում երևանյան փայլփլուն դպրոցների կողքին սեպտեմբերմեկյան տոնական օբյեկտիվում նրանք էլ կլինեին։ Մնում է մտածել, կամ այդ դպրոցներն այլևս չկան, կամ այսօր ամոթ է մտնել մի կրթօջախ, որտեղ մեկ առաջին դասարանցի է շվարած նստել դատարկ դասարանում։ Վիճակագիրներին առայժմ չի հաջողվում լցնել այդ դատարկությունը. երևի հասկացել են ՝ թվային աճպարարությամբ անհնար է փոխել գյուղի պատկերը, և հետո՝ ում է դա պետք։ Բայց ենթադրենք, գալիս է տարեվերջյան զեկույցներում մեր տնտեսական զարգացման ինդեքսը հրապարակելու ժամանակը։ Գյուղն իր դպրոցով մի պահ մոռացեք, որովհետև այդ զեկույցներում մենք զարգանում ենք առաջանցիկ տեմպերով. աճել են արտադրության ծավալները, արտահանումը, տուրիստները Հայաստան ասելիս հաճույքից միայն ժպտում են. մի խոսքով, կյանքի կենսամակարդակը նոր թռիչքուղի է մտել։ Այ այստեղ, մեր վիճակագիրներն իրենց զգում են ինչպես ձուկը ծովում։ Պատկերն, իսկապես, անթերի է, որովհետև այն ուրվագծող բանաձևերը միջազգային ստանդարտի են։ Լավ, այդպես է, բայց ինչ եղավ սահմանի փեշին մեռնող գյուղը, և այն միակ առաջին դասարանցին, որի համար աղոթում է ողջ համայնքը։ Պատկերացնում եք սահմանին կանգնած զինվորին, որի ականջին ոչ թե դպրոցի ու մանկապարտեզի աղաղակ է հասնում, այլ հուսահատության աղոթք… Հաջողություն:
Նվեր Մնացականյան
