Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! Вашингтон согласится на условие Киева — разжегшими американский аппетит рудниками будет управлять совместный фонд. Другими словами, Киев не пошел на поводу у Вашингтона, более того, он получит время и средства для безопасной жизни. И тут излишне даже говорить, насколько крепко нужно удерживать хребет Сюника, который обладает не менее мощными недрами, чем Украина. Бунт на Зангезурском медно-молибденовом комбинате был именно об этом – насколько прочной будет опора Армении номер один, когда настанет время определяться по примеру украинцев. Поверьте, отступление Баку начнется именно с этого момента. Разве не ясно, что убогость статуса страны-придатка в горнодобывающей промышленности исчерпала не только саму себя, но и изматывает уже и нас. Эта убогость будет вечной, если ты остаешься лишь беспощадным продавцом природного богатства или беспомощным наблюдателем в этой торговле. Вы когда-нибудь задумывались, что получают от переработки армянских полезных ископаемых в этих странах? Кто получает большую выгоду — хозяин природных ресурсов или тот, кто их перерабатывает? И как это назвать, убогостью или бесхребетностью в управлении армянским потенциалом? Не подсказывает ли и пошлинный шантаж Трампа, что нам нужно черным по белому обновить условия добычи армянского золота, меди, молибдена и других редкоземельных ископаемых для тех самых стран-покупателей, которые забирают у нас самое ценное из того, что у нас есть, оставляя яд и бедствия на хвостохранилищах. Выяснилось ли, кто превратил Амулсар в приговор Армении? Сейчас кредит в размере 150 миллионов долларов на разработку Амулсара выделяет Ереван. Ереван также объявляет о присоединении к Договору о торговле оружием. Замечательно! Но, если наше золото не предназначено для трат на этом рынке, то и Амулсар тоже служит набиванию карманов, как и Дрнбон, отошедший Баку… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Վաշինգտոնը կհամաձայնի Կիևի պայմանին․ ամերիկյան ախորժակը գրգռած հանքերը կկառավարի համատեղ հիմնադրամը։ Այլ կերպ ասած, Կիևը կուլ չգնաց Վաշինգտոնին․ ավելին, կստանա անվտանգ ապրելու ժամանակ ու միջոց։ Այստեղ ավելորդ է նշել, թե ինչքան պինդ է պետք բռնել Սյունիքի մեջքը, որի ընդերքը պակաս զորավոր չէ ուկրաինականից։ Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենայինի բունտն ուղիղ այդ մասին էր, թե ինչ ամրություն ունի Հայաստանի թիվ մեկ հենարանը, երբ հասունանա ուկրաինացիների նման կողմնորոշվելու պահը։ Հավատացեք, Բաքվի նահանջը հենց այդ պահից է սկսվելու։ Միթե պարզ չէ, որ հանքահումքային կցորդի խեղճությունը սպառել է ոչ միայն իրեն, այլև սպառում է արդեն մեզ։ Այդ խեղճությունը հավերժ է, եթե դու մնում ես միայն ընդերքի անխնա վաճառող, կամ այդ վաճառքին անզոր հետևող։ Երբևէ հետաքրքրվել եք, թե ինչեր են ստանում այդ երկրներում հայկական հանքանյութը մշակելուց հետո։ Ով է ավելի օգտվում, ընդերքի տերը, թե այն մշակողը։ Հիմա դա խեղճություն է, թե՝ հայկական պոտենցիալը տնօրինելու անողնաշարություն։ Թրամփի մաքսատուրքերի շանտաժն էլ չի հուշում, որ պետք սևով սպիտակի վրա նորացնել հայկական ոսկին, պղինձը, մոլիբդենը և մյուս հազվագյուտ հանածոները արդյունահանելու պայմանները հենց այն գնորդ երկրների համար, որոնք տանում են մեր ունեցածից ամենաթանկը, թողնելով մեզ պոչամբարների թույնն ու աղետը։ Պարզվեց, ով կամ ովքեր էին Ամուլսարը դարձրել Հայաստանի դատավճիռը։ Հիմա 150 միլ․ դոլարի վարկային երաշխիք Երևանն է տրամադրում Ամուլսարի շահագործմանը։ Երևանը հայտարարում է նա <<Զենքերի առևտրի մասին>> պայմանագրին միանալու մասին։ Հիանալի է․ բայց եթե մեր ոսկին այդ շուկայում ծախսելու համար չէ, ուրեմն Ամուլսարն էլ է գրպան լցնելու համար, ինչպես Բաքվին անցած Դրնբոնն էր․․․
