Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! Достаточно было увидеть информационный шантаж, который мог дойти до физической расправы в отношении американского конгрессмена и сенатора, чтобы представить себе степень армянофобии в Азербайджане. В Баку они осмелились напомнить Баку о правах армян и существовании азербайджанских политзаключенных. А теперь представьте, что вместо американских чиновников, находящихся под защитой Белого дома, в пасти информационных зомби Баку оказываются армянские делегаты: что было бы с ними в ходе отражения атаки нападавших, находящихся под антиармянским допингом? Подобные инциденты в духе джунглей можно и проигнорировать, но ведь так называемое мирное соглашение составляют именно те, кто приказывает этим зомби атаковать американца или европейца. Вся трагикомедия в том, что, в отличие от Еревана, Вашингтон и Брюссель могут потребовать от Баку оплатить счет политического унижения, включая штрафы. Теперь понятно, почему для Еревана вооружение и мир должны быть на одних весах, потому что если нет одного, то наличие другого ничего не решает. Можете даже утверждать, что восьмимиллиардный военный бюджет Азербайджана тоже ничего не решает. Вы тогда спросите, а наступит ли мир без оружия и солдат? А почему нет, наступит, но без Ераблура, а с тупым счастьем манкурта — когда тебя уже убедили, что до тебя ничего не было… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Որպեսզի պատկերացնեք արմենոֆոբիայի աստիճանը Ադրբեջանում, բավարար էր տեսնել ամերիկացի կոնգրեսականի ու սենատորի նկատմամբ տեղեկատվական շանտաժը, որ կարող էր հասնել ֆիզիկական հաշվեհարդարի։ Նրանք համարձակվել էին Բաքվում Բաքվին հիշեցնել հայկական իրավունքի ու ադրբեջանցի քաղբանտարկյալների գոյության մասին։ Իսկ հիմա, Սպիտակ տան պաշտպանության տակ գտնվող ամերիկացի պաշտոնյաների փոխարեն պատկերացրեք հայ պատվիրակներն են հայտնվում Բաքվի տեղեկատվական զոմբիների երախում․ ինչ կլիներ նրանց հետ հակահայ դոպինգի տակ հարձակվողների դեմն առնելիս։ Կարելի է նաև չտեսնելու տալ նման ջունգլիական միջադեպերը, բայց չէ որ խաղաղության համաձայնագիր կոչվածը կազմում են հենց նրանք, ովքեր այդ զոմբիներին հրաման են տալիս հարձակվել ամերիկացու, թե եվրոպացու վրա։ Ամբողջ տրագիկոմեդիան էլ այն է, որ ի տարբերություն Երևանի, Վաշինգտոնն ու Բրյուսելը կարող են պահանջել Բաքվին վճարել քաղաքական նվաստացման հաշիվը՝ տուգանքն էլ հետը։ Հիմա պարզ է, թե ինչու Երևանի համար զինվելն ու խաղաղությունը նույն կշեռքին պետք է գտնվեն, որովհետև եթե չկա մեկը, մյուսի լինելը ոչինչ չի որոշում, կարող եք անգամ պնդել, որ ոչինչ չի որոշում նաև Ադրբեջանի ութ միլիարդ մանաթանոց ռազմական բյուջեն։ Այդ դեպքում կհարցնեք, կլինի խաղաղություն առանց զենք ու զինվորի․ ինչու չէ, կլինի, բայց առանց Եռաբլուրի, մանկուրտի բութ երջանկությամբ, երբ քեզ արդեն համոզել են, որ քեզանից առաջ ոչինչ չի եղել․․․
Նվեր Մնացականյան
