Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! Есть вещи, которые в политической речи требуют ювелирной точности, иначе нужно молчать, чтобы, по крайней мере, инстинктивно избежать речевого коллапса. Таков 1915-ый год нашей истории․ Из нашего журнала истории, который открывается каждое 24 апреля во всех уголках этого мира, его невозможно вычеркнуть ни речевой, ни смысловой промашкой, предлагая спустя 109 лет заняться этим вопросом бухгалтеру. Этот журнал открывают те, чьи предки подверглись геноциду на собственной родине, которую сейчас называют исторической Арменией. Кстати, евреев вырезали не на их родине – только впоследствии Холокост дал им право на родину. Вы видите, как сейчас еврей отстаивает это право, пределы которого точно определены не бухгалтером, записывавшим поименно всех погибших в Холокосте, потому что подобные решения ведут в ловушку – ее позже назовут жизненной территорией манкурта. В советский период существовала известная история: преподаватель пробует все способы, чтобы унизить студента, который обладал большими знаниями, чем он сам. И в самый горячий момент экзамена преподаватель спрашивает — сколько жертв было у Советского государства в Великой Отечественной войне? Студент называет точное число, а преподаватель в ответ – а теперь перечисли их поименно. Печальный пример, не так ли, открывающий окно Овертона перед 1915-ым годом… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Կան բաներ, որոնք քաղաքական խոսույթում ոսկերչական ճշգրտություն են պահանջում, հակառակը չխոսելն է, գոնե խոսքի փլուզումից խուսափելու բնազդով։ Այդպիսին է մեր պատմության 1915 թվականը, որին 109 տարի անց հաշվապահ առաջարկելը ոչ մի կերպ լեզվի կամ մտքի սաթաքումով չի ստացվում դուրս գրել մեր պատմության մատյանից, որն ամեն ապրիլի 24-ի բացում են այս աշխարհի բոլոր անկյուններում․ բացում են նրանք, որոնց նախնինները ցեղասպանվել են սեփական հայրենիքում, որին հիմա պատմական Հայաստան են ասում։ Ի դեպ, հրեաներին կոտորել են ոչ իրենց հայրենիքում․ այդ հետո Հոլոքոստը պետք է տար նրանց հայրենիքի իրավունքը։ Տեսնում եք, ինչպես է հիմա հրեան պաշտպանում այդ իրավունքը, որի սահմանը հաստատ Հոլոքոստի մահերն անուն առ անուն գրանցած հաշվապահը չի որոշել, որովհետև այդպիսի որոշումները տանում են ծուղակ․ այն հետո կարող եք կոչել մանկուրտի ապրելու տարածք։ Խորհրդային շրջանում հայտնի պատում կար․ դասախոսը փորձում ամեն հնար իրենից գիտակ ուսանողին նսեմացնելու համար ու քննության ամենաթեժ պահին հարցնում է,-քանի զոհ տվեց Խորհրդային պետությունը Մեծ Հայրենականին։ Ուսանողն ասում է ճշգրիտ թիվը․ դասախոսը՝ դե հիմա թվարկի նրանց անուն առ անուն։ Ցավոտ օրինակ է, չէ, օվերտոնի պատուհանը 1915-ի դեմ բացելուց առաջ․․․
Նվեր Մնացականյան
