Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! В Армении разрабатывают закон, по которому можно будет лишать права собственности на землю тех, кто уехал из Армении и отказался от гражданства: если за один год бывший гражданин не решил судьбу своего земельного участка, то ее будет решать государство путем обычного аукциона и без участия собственника. Не стоит искать мотивы создания подобного закона. Посмотрим на эту проблему глазами обычного человека.
В России точно найдутся тысячи армян, которые, хоть и на далеком Алтае или в Красноярске, нашли себе место и способ жить. Нашли, кстати, тот самый способ прожить жизнь, который не обеспечивал им тот самый земельный участок в Армении. Морально ли лишать его этого земельного участка, лишая одновременно и надежды вернуться в Армению. Представьте теперь семью, попадающую под действие этого закона, чей известный сын Российского государства, преодолевший странствие, получает государственную награду за высокие заслуги перед Арменией, и скромно не рассказывает об истории семьи, лишенной Родиной собственности.
Помните, когда рекламировали строительство сахарного завода на севере Армении с обещанием создать сотни рабочих мест? Сколько тогда земледельцев воодушевились, думая о том, что когда фабрика заработает, они как и их отцы станут выращивать сахарную свеклу и не станут эмигрантами. Завод построили, он производит тысячи тонн сахара, но сырье – сахарная свекла, выращена в других странах мира. Скажите, что теперь делать земледельцу, уехавшему с севера Армении на север России и оставившему бесхозным свой земельный участок по соседству с этим сахарным заводом. Удачи.
Нвер Мнацаканян
Բարեւ Ձեզ: Հայաստանում մշակվում է օրենք, որը թույլ կտա երկրից հեռացած և Հայաստանի քաղաքացիությունից հրաժարված քաղաքացիներին զրկել հողի նկատմամբ սեփականության իրավունքից։ Կարճ ՝ օրենքի նախագիծն ասում է. եթե քաղաքացին մեկ տարվա ընթացքում ինքը չի որոշի իր հողատարածքի ճակատագիրը, կորոշի պետությունը պարզ աճուրդի ճանապարհով առանց նրա մասնակցության։ Լավ, չփնտրենք այսպիսի օրենք գրելու շարժառիթները. բերեք խնդրին պարզ աչքերուվ նայենք։ Ռուսաստանում հաստատ կգտնվեն հազարավոր հայեր, որոնք լավ թե վատ գտել են իրենց ապրելու վայրն էլ, միջոցն էլ, թեկուզ հեռավոր Ալթայում կամ Կրասնոյարսկում։ Գտել են, իմիջիայլոց այն ապրելու միջոցը, որը Հայաստանում ունեցած հողատարածքը նրանց չէր տալիս։ Բարոյական է արդյոք զրկել նրան այդ հողատարածքից ՝ զրկելով միաժամանակ Հայաստան վերադարձի հույսից։ Հիմա պատկերացրեք այդ օրենքի հարվածի տակ ընկնող մի ընտանիք, որի պանդխտությունը հաղթահարած Ռուսական պետության հանրաճանաչ զավակին մի օր Հայաստանին մատուցած ծառայությունների համար բարձր պետական պարգև են շնորհում, իսկ նա համեստորեն չի պատմում նույն հայրենիքի կողմից ունեզրկված ընտանիքի պատմությունը։ Հիշում եք, երբ Հայաստանի հյուսիսում հարյուրավոր աշխատատեղերի խոստումով հիմնադրվող շաքարի գործարանի քարոզն էր արվում, գյուղի ինչքան հողատերեր էին ոգևորվել, թե երբ գործարանը աշխատի, ճակընդեղ կմշակեն, ինչպես իրենց հայրերը և չեն բռնի գաղթի ճամփան։ Գործարանը կառուցվեց, պարկերով հազարավոր տոննաներ շաքարավազ է դուրս գալիս այդ գործարանից, միայն թե աշխարհի մյուս ծայրում մշակվող ճակընդեղի հումքից։ Հիմա ասեք, ինչ անի Հայաստանի հյուսիսից Բառնաուլ գաղթած գյուղացին, որի հողակտորը հենց ճակընդեղի գործարանի հարևանությամբ է անտեր մնացել… Հաջողություն:
Նվեր նացականյան
