Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! Интересно, каким местом думают те, кто во внутриармянском дискурсе делают все, чтобы пожертвовать вашингтонским соглашением от 8 августа в пользу черной бумаги от 9 ноября. Разве можно это считать политической линией поведения, когда тот, кто расценивал как капитуляцию трехстороннее заявление, остановившее войну 2020-го, агитирует за возвращение к этому же акту капитуляции. Представляете какую опасность для своей страны представляет тот, кто стремясь к власти льстит чужеземцу таким образом? Из постсоветских стран живым примерном является Белоруссия. Тех людей в Армении, которые гордятся Белоруссией, нужно лишить гражданства Армении и выдать белорусские паспорта вместе с их мечтой о рабстве. А заодно им надо напомнить, что все руководители третьей республики сталкивались с этим военно-политическим комплексом — связь Азербайджан-Нахиджеван. И никому не удавалось принять окончательное решение, потому что это решение, помимо того, что являлось прямой угрозой руководителям Армении и Азербайджана, не могло быть принято ни в кабинете руководителя Азербайджана, ни в кабинете руководителя Армении. А вместо этого в кабинете главы Армении было принято решение о демонтаже железной дороги Капан-Мегри-Агарак. А теперь скажите, кого лишило серьезного аргумента в 30-летнем армяно-азербайджанском споре сегодняшнее отсутствие железной дороги. Если хотите, вашингтонское соглашение закрывает и тему этого меркантильного позора прошлого — как можно было не сохранить хотя бы эту карту незавершенной войны. Сейчас в Конгрессе США циркулирует законопроект, который предполагает автоматическое введение санкций против Азербайджана в случае его агрессии против Армении или невыполнения вашингтонской договоренности. Политику Вашингтона в армянском Сюнике будут лучше понимать, если этот проект получит силу закона. Это также стало бы де-факто надгробной речью для заявления от 9 ноября, у которого как выясняется до сих пор есть поклонники… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Տեսնես ինչով են մտածում նրանք, ովքեր ներհայաստանյան դիսկուրսում անում են ամեն ինչ, որպեսզի օգոստոսի 8-ի վաշինգտոնյան համաձայնագիրը զոհաբերվի նոյեմբերի 9-ի սև թղթին։ Բա դա քաղաքական վարքագիծ է, երբ 2020-ի պատերազմը կանգնեցնող եռակողմը կապիտուլյացիա որակողը քարոզում է վերադարձ նույն կապիտուլյացիայի ակտին։ Օտարին այդպիսի քծնանքով իշխանության ձգտողը պատկերացնում եք ինչ վտանգ է իր երկրի համար։ Հետխորհրդային կազմից կենդան օրինակ է Բելառուսը, որով Հայաստանում հպարտացողներին արժե զրկել հայկական անձնագրից, տալ այդ երկրինը՝ ճորտի իր երազանքի հետ միասին ու հիշեցնել․ Հայաստանի երրորդ հանրապետության բոլոր ղեկավարները բախվել են Ադրբեջան-Նախիջևան կապի ռազմա-քաղաքական բարդույթին և ոչ մեկին չի հաջողվել կայացնել ավարտուն որոշում, որովհետև այդ որոշումը բացի Հայաստանի ու Ադրբեջանի ղեկավարներին ուղիղ սպառնալիք լինելուց, ոչ Ադրբեջանի, ոչ էլ Հայաստանի ղեկավարի գրասենյակում չէր կարող կայացվել։ Փոխարենը Հայաստանի ղեկավարի գրասենյակում կայացվել է Կապան-Մեղրի-Ագարակ երկաթուղու ապամոնտաժման որոշումը։ Հիմա կասեք, ում է զրկել զորեղ փաստարկից հայ-ադրբեջանական 30-ամյա վեճում երկաթուղու այսօրվա չգոյությունը։ Եթե կուզեք, վաշինգտոնյան համաձայնագիրը փակում է նաև անցյալի այդ մերկանտիլ խայտառակությունը՝ թե ինչպես չպահել անավարտ պատերազմի գոնե այդ խաղաքարտը։ Հիմա ամերիկյան կոնգրեսում օրինագիծ է շրջանառվում, որն ենթադրում է ավտոմատ պատժամիջոցներ Ադրբեջանի դեմ՝ Հայաստանի դեմ ագրեսիայի կամ վաշինգտոնյան համաձայնության չկատարման դեպքում։ Վաշինգտոնը հայկական Սյունիքում ավելի հասկանալի կլիներ, եթե այն օրենքի ուժ ստանա․ դա նաև կլիներ դե ֆակտո Նոյեմբերի 9-ի մահախոսականը, որին, պարզվում է, դեռ երկրպագողներ կան․․․
Նվեր Մնացականյան
