Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! Разогревать в 2024 году тему признания или непризнания Арцаха означает ничто иное, как сыпать соль на рану, если, конечно, нет политической цели злоупотреблять этим прогревом. Это признание при всех властях Армении являлось приказом выстрелить себе в ногу, на что ни один руководитель Армении не пошел. Не пойдут и впредь, даже если Баку решит встретить народ Арцаха хлебом-солью. Они бы пошли на этот шаг только в одном случае – если бы власть не была дороже ноги. В реальности единственный шанс для становления Арцаха как автономной единицы представился в Бишкеке в 1994 году, когда российская сторона решила подвесить победу армян над кавказской судьбой решением о бессрочном перемирии с целью отчуждения в какой-то момент, чтобы потом по иронии судьбы под этим отчуждением была поставлена подпись Арцаха. Остальное – пустая трата времени, которая служит политической конъюнктуре всех властей Армении. Так что, игнорирование факта нахождения Арцаха на алтаре с 1994 по 2020 годы – такое же преступление, каким стало наказание за это преступление. В 1994 году отец-Алиев сказал: «Майское перемирие было очень важным шагом, и мы пошли на него сознательно. Хотя проблема еще не решена, прекращение огня было необходимо». Не говорите, что вы не знакомы с этой тайнописью, оставленной отцом сыну, потому что однажды вы также можете сказать, что не знакомы с тайнописью, оставленной армянским писателем. «Если хочешь отомстить, создай под носом у турок сильную, процветающую, законопослушную страну, из которой никто не захочет уезжать», — сказал Перч Зейтунцян, не считая, одним или несколькими врагами мы окружены. Евреи не сомневаются в своей нации-армии, потому что она была и остается единственным условием существования Иерусалима… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Արցախի ճանաչել-չճանաչելը 2024-ին տաքացնելը վերքի վրա աղ լցնելուց ոչնչով չի տարբերվում, եթե, իհարկե, չկա այդ ջերմությունը չարաշահելու քաղաքական նպատակ, որովհետև այդ ճանաչումը Հայաստանի բոլոր իշխանությունների օրոք եղել է հրաման՝ կրակել սեփական ոտքին, որին չի գնացել Հայաստանի և ոչ մի կառավարիչ։ Էլի չեն գնա, թեկուզ Բաքուն որոշի աղ ու հացով դիմավորի արցախցիներին։ Կգնային մի դեպքում, եթե իշխանությունը ոտքից թանկ չլիներ։ Իրականում Արցախի՝ որպես ինքնավար միավորի հաստատման համար եղել է մեկ-եզակի հանգրվան, Բիշքեկում, 1994 թվականին, երբ ռուսական կողմը որոշեց հայերի հաղթանակը կախել Կովկասի ճակատից անժամկետ զինադադարի որոշմամբ, մի օր օտարելու նպատակով, որ հետո, ճակատագրի հեգնանքով, այդ օտարման տակ դրվի Արցախի ստորագրությունը։ Մնացյալը ժամավաճառություն է, որ սպասարկում է հայկական բոլոր իշխանությունների քաղաքական կոնյունկտուրան։ Այնպես որ, 1994-ից մինչև 2020 թվականը Արցախի զոհասեղանին լինելը չտեսնելու տալը նույնպիսի հանցանք է, ինչպիսին եղավ այդ հանցանքի պատիժը։ 1994-ին հայր Ալիևն է ասել․ մայիսյան հրադադարը շատ կարևոր քայլ էր, ու դրան մենք գնացինք գիտակցելով։ Չնայած դեռ խնդիրը չի կարգավորվել, զինադադարն անհրաժեշտ էր։ Չասեք, ծանոթ չեք հոր որդուն թողած այդ գաղտնագրին, որովհետև մի օր էլ կասեք, թե ծանոթ չեք հայ գրողի մեզ թողած գաղտնագրին․ եթե ուզում ես վրեժ լուծել, թուրքերի քթի տակ ստեղծիր ուժեղ, բարեկեցիկ, օրինապահ երկիր, որտեղից մարդ չուզենա հեռանալ, ասել է Պերճ Զեյթունցյանը, բնավ չհաշվելով՝ մեզ շրջապատում է մեկ, թե մի քանի թշնամի։ Հրեաներն իրենց ազգ-բանակին չեն կասկածում, որովհետև այն եղել ու մնում է Երուսաղեմի գոյության միակ պայմանը․․․
Նվեր Մնացականյան
