Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! Не только война является испытанием. Настоящее испытание – это жить рука об руку в условиях ползучей войны. Губительным является то, что вернувшийся с фронта не видит этого. У Еревана нет права так бесчувственно относиться к угрозам Джермуку, Варденису или Сотку. Разве война угрожает только им? Во взгляде возвратившегося с джермукского фронта я увидел удивление, которое, ни много ни мало, переводилось так: в горах идет борьба за существование, а здесь все еще оценивают аромат кофе. Речь вовсе не о том, чтобы превратить Ереван в военный полигон. Хотя было бы неплохо иметь подобный полигон на площади Республики, прежде чем предоставить ее на внутриполитическую расправу. Речь идет о простом понимании сути ереванской казарменной жизни. В конце концов, если красная черта страны — это коридор, то в этом окопе должны жить все без исключения. Если нужно носить казарменное снаряжение, носите его, потому что с любым делегатом, прибывающим в Армению, отныне нужно говорить на языке живущего в окопе, а с толкающим нас в пропасть – держа в руках вердикт о том, что и его с собой заберем в пропасть. Знаете, что армянский священнослужитель сказал об этом вердикте? Я посмотрел в глаза солдатам и понял, что они любят Родину больше, чем я верю в Бога. Сейчас нам нужен Ереван, несущий этот крест, в ответ Баку, который возмещает своим жертвам мукой и сахаром… Удачи!
Нвер Мнацаканян
Հայ զինվորն ավելի շատ է սիրում Ջերմուկը, քան դուք Երևանը
Փորձությունը միայն պատերազմը չէ․իրական փորձությունը սողացող պատերազմում ձեռք-ձեռքի ապրելն է։Երբ ճակատից եկածը դա չի տեսնում՝ կործանողը հենց դա է։Երևանը չունի այդ իրավունքը այսքան անհաղորդ լինել Ջերմուկի, Վարդենիսի կամ Սոթքի սպառնալիքին։Ինչ է, պատերազմը միայն նրանց է սպառնում։Այդ զարմանքը ես տեսա Ջերմուկի ճակատից եկածի հայացքում, որ ոչ ավել, ոչ պակաս թարգմանվում էր՝ լեռներում գոյության կռիվ է, այստեղ դեռ սուրճի բուրմունքն են գնահատում։Խոսքը բնավ Երևանը ռազմական պոլիգոնի վերածելու մասին չէ, թեև վատ չէր լինի այդպիսի մի պոլիգոն ունենալ հանրապետության հրապարակում, ներքաղաքական հաշվեհարդարին այն տրամադրելուց առաջ։Խոսքը Երևանի զորանոցային կյանքի բովանդակության պարզ գիտակցման մասին։Ի վերջո, եթե երկրի կարմիր գիծը միջանցքն է, ուրեմն բոլորը պետք է ապրեն այդ խրամատում, առանց բացառության։Եթե պետք կրել զորանոցային հանդերձանք՝ կրեք այն, որովհետև Հայաստան եկող որևէ պատվիրակի հետ այլևս պետք է խոսել խրամատում ապրողի լեզվով, մեզ անդունդ հրողին, մեզ հետ անդունդ տանելու վճիռը ձեռքին։Գիտեք ինչ է ասել հայ հոգևորականն այդ վճռի մասին․նայեցի զինվորների աչքերին ու հասկացա, որ նրանք ավելի շատ են սիրում հայրենիքը, քան ես հավատում եմ Աստծուն։Մեզ հիմա այդ խաչը կրող Երևան է պետք, իր զոհերին ալյուրով ու շաքարավազով փոխհատուցող Բաքվի դիմաց․․․
Նվեր Մնացականյան
