Rusarminfo Российско-Армянское информационное агентство
Здравствуйте! По улицам Еревана вновь начали бесцельно ездить автомобили с громко включенной музыкой. Ведь есть же любители этого звериного удовольствия, которые сейчас заполняют этим мусором алтарь нашей боли, наплевав на то, что по этим тротуарам ходят родители павших и без вести пропавших, вернувшийся в жизнь на костылях солдат, которого ведь может в этой бездонной печали вывести из себя этот сыпящий соль на рану вой. Ведь ожидаемо, что солдат швырнет заменяющим ему ногу костылем в этого аборигена, не испробовавшего желчь войны, потому что фронта еще привозят останки жертв. В эту минуту, конечно, найдутся буквоеды, которые будут философствовать о том, что суд должен решить, чье право было нарушено. Не сомневайтесь, найдутся и адвокаты, обслуживающие материальные и моральные интересы потерпевшего. Вот, где государство, бьющее по столу отсутствующим кулаком, или вы продолжаете считать, что у общественной боли нет достоинства, а слезы сменяет этот безродный барабан — якобы, жизнь возрождает свое обаяние? А куда исчезло время на христианское молчание и погружение в себя, или боитесь признать, что есть реальность — вчерашняя молитва при возжигании свечей или сегодняшнее торжество манкурта? Удачи!
Нвер Мнацаканян
Բարև Ձեզ։ Երևանի փողոցներում վերակենդանացել են գերբարձր երաժշտությամբ թափառող ավտոմեքենաները։ Կան, չէ, այդ անասնական հաճույքը կրողներ, որ հիմա էլ մեր ցավի խորանն են լցնում այդ աղբը՝ թքած ունենալով, որ այդ մայթերով նահատակի ու անհետ կորածի ծնողն է անցնում, հենակով կյանք վերադարձած զինվորը, որին, կարող է, չէ, հունից հանել այս անհատակ տխրության մեջ վերքին աղ լցնող այդ ոռնոցը։ Սպասելի է, չէ, որ զինվորն իր ոտքին փոխարինող հենակը կշպրտի պատերազմի լեղին չհամտեսած այդ աբորիգենի ճակատին, որովհետև մեկ այլ ճակատից դեռ աճյուններ են գալիս։ Այդ ժամ, հաստատ կգտնվեն տառակերներ, որ կփիլիսոփայեն, թե թող դատարանը որոշի ում իրավունքն է խախտվել։ Չկասկածեք, կլինեն նաև տուժածի նյութական ու բարոյական շահը սպասարկող փաստաբաններ։ Այ, որտեղ է բացակա բռունցքը սեղանին խփող պետությունը, թե էլի կարծում եք, որ հանրային ցավը արժանապատվություն չունի, իսկ արցունքին փոխարինողն էլ այդ անհայրենիք թմբուկն է՝ իբր կյանքը վերգտնում է իր հմայքը։ Բա ինչ եղավ քրիստոնյա լռության ու ներս նայելու ժամանակը, թե վախենում եք խոստովանել, որն է իրականը՝ երեկվա մոմավառության աղոթքը, թե մանկուրտի այսօրվա խրախճանքը․․․ Հաջողություն։
Նվեր Մնացականյան
