Ինչու՞ մեկուկես ցենտը բավարար եղավ, որպեսզի մարդիկ դուրս գան փողոց

Տարադրամի փոխարժեք: 1$~472 դրամ, 1$~54 ռուբ.

Հայաստան: Էլեկտրաէներգիայի սակագինը՝ 48,78 դրամ ( ~10.33 cent) մեկ կլվտ. ժամի համար (սակագնի բարձրացման դեպքում)

Ռուսաստան: Էլեկտրաէներգիայի սակագինը՝ 3,15 ռուբ. (~ 5,83 cent) մեկ կլվտ. ժամի համար

Ռուսաստանի հետ համեմատած՝ Հայաստանում կենսաթոշակը 4 անգամ ավելի ցածր է, միջին աշխատավարձը՝ 2-2,5 անգամ, և ներկայումս գրեթե երկու անգամ ավելի բարձր կդառնա էլեկտրաէներգիայի սակագինը, եթե հաստատվի նոր սակագնի մասին որոշումը՝ չնայած շարունակվող ցույցերին:

Առաջնահերթ նշենք, որ ցանկացած քաղաքական կարգախոս և գործողություն չափազանց վտանգավոր է Հայաստանի համար, և պետք է կտրականապես բացառել դրանք: Հայերն իմաստուն ժողովուրդ են, և ես հուսով եմ, որ բոլորը մեկ մարդու նման դա հասկանում են:

Սակայն էլեկտրաէներգիայի սակագինը այդ մեկուկես ցենտով բարձրացնելը դարձավ իշխանությունների կողմից անցկացվող սոցիալ-տնտեսական քաղաքականության շուրջ շարունակ աճող դժգոհության վերջին կաթիլը:

Ինչպես հայտնի է, անարդարության զգացումն ուժեզ փաստարկ է, որը կարող է մարդկանց ստիպել  կոնկրետ և վճռորոշ քայլեր նախաձեռնել:

Ո՞րն է այդ անարդարությունը:

— Այնպես է ստացվել, որ երկրի համար ռազմավարական կարևոր նշանակություն ունեցող գրեթե բոլոր կառույցները հայտնվեցին Հայաստանի կառավարության վերահսկողությունից դուրս: Դրանց թվում են էլեկտրական շարժիչներն ու ցանցերը, հեռահաղորդակցությունը, տրանսպորտը, գազի և նավթի մատակարարումը:

— Բոլոր այն արտադրական ընկերությունները, որոնք կարող էին և պետք է ապահովեին պետական գանձարանի հիմնական եկամուտը՝ ավելացնելով բյուջեն, հայտնվեցին այս կամ այն առանձնահատկությունն արտահյտող տարաբնույթ մականուններով հայտնի կասկածելի օլիգարխների ձեռքերում:

— Երկար տարիների ընթացքում շարունակաբար ընթանում է բնակչության ամենատաղանդավոր, ամենակրթված և, հետևաբար, ստեղծարար գործունեության ու տնտեսության վերականգնման հարցում ունակ բնակչության արտագաղթը:

Եվ այն հարցին, թե ինչու է այս ամենը կատարվում, տրվում են անհեթեթ պաստախաններ, որոնք ամենևին էլ անկեղծ չեն: Այդ իսկ պատճառով էլ ոչինչ չի փոխվում:

Եվ առաջնային անարդարությունը իշխանությունների չկամությունն է (հավանաբար, դա նրանց ձեռնտու է)՝ ընկալելու, թե ինչու չեն օգտագործվում սփյուռքի հայ համայնքների ահռելի հնարավորությունները: Որպեսզի նրանք վերադառնան և ներդրումներ անեն Հայաստանում, անհրաժեշտ է ստեղծել բարենպաստ պայմաններ ներդրումների համար: Անհրաժեշտ է արմատախիլ անել տնտեսության կոռուպցիոն և “կլանային” բնույթն ու ստեղծել օրենքի սահմաններում միանման պայմաններ բիզնեսի բոլոր դերակատարների հետ, ապահովել պետական ընկերությունների սեփականաշնորհման թափանցիկությունն ու մենատիրական կառույցների աշխատանքի նկատմամբ վերահսկողությունը:

Կարծում եմ, որ Հայաստանի իշխանություններն ու նախագահն, առաջնահերթ, պետք է լուրջ եզրահանգումներ անեն և հասկանան, որ անհրաժեշտ է մշակել և իրականացնել լայնածավալ տնտեսական բարեփոխումներ երկրում: Իսկ դրա համար առաջնահերթ պետք է փոխել սեփական շրջապատի կաղապարային կոռուպցիոն մտածելակերպը: Երկրի տնտեսությունը պետք է ոտքի կանգնեցնել, որքան որ դա բարդ լինի: Որևէ այլընտրանք այս հարցում գոյություն չունի:

Հայաստանը մեր և աշխարհով մեկ սփռված բազմաթիվ հայերի հայրենիքն է, և չի հաջողվի այն դարձնել մի խումբ մարդկանց համար միայն բաց երկիր: Մենք ի սրտե ուրախանում ենք Հայաստանի հաջողություններով և անկեղծորեն ցավում, երբ որևէ բացասական երևույթ է տեղի ունենում:

Նայելով ցույցի դուրս եկած երիտասարդների դեմքերին, ես, չնայած ստեղծված իրավիճակի, լցվում եմ ուրախության զգացումով, որ մենք այսպիսի երիտասարդություն ունենք: Հոգու խորքում հանգստություն է գալիս, քանի որ կա վստահելի ապագա, և ամենը կհաջողվի:

Բայց ամենը դրական արդյունք կունենա միայն վտանգների մասին չմոռանալու պարագայում: Մենք որպես ցեղասպանություն վերապրած ժողովուրդ, որպես մշտական շրջափակման և, փաստացիորեն, ռազմական իրավիճակի մեջ գտնվող ժողովուրդ մեր հասարակության զարգացման այլ տարբերակների, քան առանց քաղաքական ցնցումների, հավասարակշռված և սահուն զարգացման իրավունք չունենք: Ոչ, դա մեզ համար չէ: Եվ այդ պատճառով էլ կոչ եմ անում չենթարկվել սադրանքների:

Ա՜խ, ինչպես էին մենք սխալվում,

Մի՛ վախեցեք, դուք իրավացի եք:

Եվ ձեր հոգին՝

Լցված հին հարուստ ազգի արնով

Հավատում եմ, որ կգտնի իր ճանապարհը,

Թե ինչպես ճիշտ գործել:

Թող ժողովուրդը չորոշի՝ ինչպես իրեն ապրել, ես չգիտեմ,

Այլ որոշեն արդարությանը ծարավ զգացումները:

Եվ ով է այն հիմարը, ազգի հայրենասեր ինքնակոչը,

Եվ իշխանություն ունեցողը, ով հասցրեց բազմաչարչար ժողովրդին այս կետի:

Անեծք նրան:

Ռուբեն Գրիգորյան